Sibehê zû ez li ber deriyê wê bûm. Bi çavên sorbûyî hat û derî li min vekir. Hinekî dilê wê ji min şikiyayî bû. Ez çêlî sedema dilmayina wê nekim niha. Ez ketim hundir û wê ji min re nivîn raxistin, gote: ‘’tu ji rê hatiy, ji xwe’r li rihetiya xwe biner.’’ Min bi hejandina serê xwe ew pejirand û pişt re ez niviyam.

  Ji Turkana hêja û birakên qedirşînas; Mehmet, Sadik, Abdulkadir û Faik re.